Kemenjob in Kamanjab

Dit was het berichtje dat we ter plaatse konden publiceren en dat door het wifi en internetloos karakter van onze reis  (en het tempo) ook het allerlaatste bleek.

 Na een hele hoop wifiloze dagen terug een berichtje! we keerden in Petrified Forrest terug in de tijd : eeuwenoude planten Welwitschias (uniek in de botanische wereld) tussen versteende boomstammen uit de ijstijd. Stel je voor ! Het gaat ons de laatste dagen wat meer voor de wind : de technische auto-problemen overheersen onze reis niet meer! genieten van een Belgische camp site met een heerlijke tuin met zwembad en bomen vol (!) vogels! In een boom hing het vol met nestjes van de rood gebekte wever! Kijk dat meer even na : natuurwondertjes. Karl! Het rally-gevoel is niet veraf! We scheuren over onverharde onvoorspelbare grondpaden; soms mooi geschraapt maar meestal wasbord-like geribbeld. Zo varieert onze "spoed" tussen de 40 tot 60 km/u. Elke dag spannend om voor zonsondergang ( 17.30-18u)onze kampplaats te bereiken! De bende kennende,lukt dat dus meestal-! Vandaag heerlijk vroeg op bestemming! Kinderen dorp verkend, als prinsen en prinsessen ontvangen in plaatselijk schooltje. Piet


We vertrokken vrij vroeg om op tijd in Twijfelfontein te zijn. Dit is een UNESCO  heritage en het gaat om een vallei gelegen aan een bron (zie apart bericht over de kliktaal en de naam Twijfelfontein).
Deze bron was een verzamelplaats van rondtrekkende Bosjesmannen die via de gekraste tekeningen op de rotsen elkaar verhalen vertelden, aan onderwijs deden en informatie doorgaven waar ze op jacht konden gaan.
We hadden een zeer informatieve en wijze gids die ons zelf wat op de proef stelde.

Nadien terug ' on the road' langs dezelfde vreselijke weg naar Khorixas.
 Langs de weg passeerden we nog een Herero dorp: zie wikipedia en toch een triest verhaal.

Herero (volk)

Duits archiefbeeld van Herero uit de koloniale tijd

De Herero of Ovaherero is een bevolkingsgroep uit Namibie waar ze een minderheid vormt. Er zijn twee grote groepen binnen de Herero te onderscheiden: de Ovaherero en de Ovambanderu. Zij kwamen in contact met Europeanen toen de Duitsers einde van de 19e eeuw het woongebied van de Herero tot deel van Duits Zuidwest-Afrikaverklaarden.

In 1904 kwamen de Herero onder leiding van Samuel Maharero in opstand. Duitsland stuurde een legereenheid onder Lothar von Trotha. Deze gaf bevel tot een genocide (Vernichtungsbefehl): "Elke Herero die binnen de Duitse grenzen wordt aangetroffen, met of zonder geweer, met of zonder vee, zal worden neergeschoten."

Wie niet werd doodgeschoten of -geknuppeld werd een vluchtweg geboden in de richting van de woestijn om er te sterven van dorst, want de Duitsers hadden de bronnen vergiftigd. Van de ongeveer 80.000 Herero overleefde ongeveer een kwart de slachting door naar Botswanate vluchten (zie Namibische genocide 1904).

In 2002 heeft de Herero-gemeenschap herstelbetalingen geëist van Duitsland. In augustus 2004 heeft de Duitse minister van ontwikkelingssamenwerking Heidemarie Wieczorek-Zeul verklaard dat de Duitse regering de genocide van 1904 betreurt, maar tot echte verontschuldigingen kwam het niet. Herero-leider Kuaima Riruako ziet de Duitse verklaring niettemin als een stap op weg naar herstelbetalingen.

Verwantschap

Drie Hererovrouwen

Hererovrouwen

De Herero zijn nauw verwant aan de eveneens in Namibië wonende Himba. Beide volken zijn van oudsher herders en de talen van beide volken, Otjiherero en Zemba, zijn vrijwel identiek. Beide groepen kleedden zich vroeger op dezelfde manier, de vrouwen liepen boven bloot en de weinige kleding die ze droegen bestond uit dierenhuiden. Toen de Duitse missionarissen het gebied wilden kerstenen, vonden ze die dracht onbeschaafd. De missionarissen bevalen de Himba’s en de Herero’s zich te kleding conform de toenmalige Europese mode die bestond uit Victoriaanse kleding. De Herero’s waren gevoelig voor de missionarissen en veranderden hun kleding, de Himba’s deden dat niet. De Hererovrouwen dragen sinds de eerste helft van de 20e eeuw Victoriaans aandoende jurken met daaronder vele onderrokken, op hun hoofd dragen de Herero’s een haaks geplaatste grote hoed

We stopten verder aan the Petrified Forrest met zijn fossiele (omgevallen) bomen en zijn eeuwenoude verslenste Sanseveria's (ook Welwitschia's genoemd).

stop khorixas 

Na Khorixas was het party time want een goede tot zeer goede weg tot Kamanjab waar we in een campsite genaamd Oppie Koppie terecht kwamen.
Dit was een oase van rust met een mooi zwembad, vogels alom, een lekker pintje aan de bar en een gezellige maaltijd.
We waren goed op tijd aangekomen en de jongens en meisjes zijn afgaand op het gejoel dat ze in de verte hoorden een school gaan bezoeken.
De eigenaar was de sympathieke Limburger Vital die ons goed opgevangen heeft en de zaak goed runt.
Op een dag vind je de job van je leven en dit lijkt zo voor Vital en zijn familie.