Van Himba's tot Etosha

Vandaag was er eerst een bezoek aan een Himba dorp gepland.
We vertrokken al vroeg met iedereen in twee campers gezien de camper van Piet nog even voor nazicht van lampjes die niet meer gingen in de garage van Kamanjab stond.

Giraffen op weg naar Gelbingen Farm

De eigenaars van de Gelbingen farm op enige afstand van Kamanjab gingen vroeger altijd op uitstap met hun gasten naar het Noorden naar het Himbaland tegenaan de Kunene rivier.
Op een moment vroegen ze aan de Himba's die ze kenden of ze een dorp konden vestigen op de boerderij in ruil voor voedsel, het kunnen verkopen van handwerk.
Het was voor ons allen onwennig maar toch leerden we iets over een cultuur  (waarvan Vital de dag voordien zei dat ze gedoemd is om te verdwijnen).
Misschien is dit wel zo ... ????
De tijd zal het uitwijzen. Mixed feelings.
 

Na dit bezoek op weg naar Etosha National Park via tarmac weg !!!.
Volgens de kaart is het ergste van gravel roads nu achter de rug en onze campers ronkten van blijdschap.

Tot ...

O dame fortuna, o dame fortuna

Een rood lichtje in de camper van de Simoenskes begon te branden en het bleek de waterkoeling te zijn.
Gezien de watertank niet meer doorzichtig was door het jarenlange slikken van Namibisch of Zuidafrikaans stof konden we niet goed zien of er water tekort was.

Er bleek toch duidelijk dat er iets lekte en na een multidisciplinair overleg werd besloten om toch water bij te gieten.

In de volgende stad Outjo consulteerden we na overleg met Wil toch Frikkie (die een uiterst aimabele afrikaans sprekende garagist bleek te zijn) en deze bevestigde de diagnose van een lek op de leiding van de waterkoeler door slijtage.
Wij hadden een deadline: Om 17 uur 30 sloten de poorten van Etosha.
De rest van de bende is voorgereden en ze probeerden de wachters te vermuwen maar die bleken nogal onverbiddelijk.
Uiteindelijk is na wat morele druk op het gemoed van Frikkie toch een supersnelle behandeling van de perforatie uitgevoerd en konden we om 16 uur 30 vertrekken om 1 minuut voor 17 uur 30 (na een bobostootje) toch de poort te bereiken van Etosha.

Net op tijd om ons een plaatsje te zoeken op de campsite; edoch gezien een overboeking was die er niet echt.
Door de diplomatie van Piet heeft men dit gecompenseerd door 2 luxe hutjes aan te bieden waar Marc en Lies en Boebe en Lieve na enkele vermoeidende tentweken een rustige nacht hebben doorgebracht (ondanks het feit dat Lies iets grijs en kleins zag bewegen achter het mooie bed).

Okaukuejo is een grote en drukke kamp plaats maar heeft iets heel bijzonders en uniek.
Er is een soort theater aanwezig met onzichtbare regisseur die de ene na de andere onverwachte scene opzet met stil gemompelde  ohs en aahs en vooral veel fotogeklik van het aanwezige publiek.

Een prachtige waterhole omgeven heel dicht achter de omheining omzoomd door banken.
Toneel van een stille  vlucht van een Verreaux's eagle owl, voorzichtig getippel van ranke giraffen die zich in spreidstand uiteindelijk tot het water wenden, forsballen van zwarte bronstige neushoorns die in propjes plassen, jakhalzen die schichtig drinken, stoeten langs paden van fijn gestreepte zebra's, onverstoorbare olifanten stoer water slurpend zonder verpinken.

Op naar een volgende  safari dag