In Johannesburg bleek ons vliegtuig naar Windhoek 3 uur vertraging te hebben.
We werden aangeklampt door ongelofelijk behulpzame mensen die ons hielpen inchecken, maar er bleek nadien dat hier tegenover een vergoeding werd verwacht. We stuurden ze niet met een kluitje in het riet maar de som werd wel beperkt door de diplomatie van Lies en Piet. We zullen hierbij niet indiscreet zijn over de verdienste per uur van Piet, welke gebruikt werden als argument.
In Windhoek was het wachten op de mensen van Bobo Camper die ons zouden komen afhalen.
Uiteindelijk kwamen drie auto's ons reeds bij het vallen van de avond halen. Bij ons gesprek met 'Erasmus', een wat doorrookte Afrikaans sprekende oudere man, bleek zij het onrechtstreeks,dat er toch enkele probleempjes waren.
De electriciteit in Windhoeik lag door een stroompanne overal uit. Hierdoor konden onze campers niet worden klaar gemaakt worden, maar kon waarschijnlijk vooral niet betaald worden gezien geen visa: Dus konden we niet vertrekken naar onze eerste campsite.
Het avondmaal dat al voor ons klaar stond in Monteiro werd dus naar het depot van Bobo Campers gebracht waar we elk in de kou zonder electriciteit of water maar dankzij ons ongelofelijk goed humeur toch nog genoten hebben van onze eerste avond in Namibie.
Eigenaardig genoeg konden we in de Transkalahari Inn (het restaurant en campsite en eigendom van Bobo Campers) wel een drankje drinken aan de bar, maar mochten we het eten enkel verorberen in onze koude campers.
Tandjes poetsen 's avonds gebeurt broederlijk en zusterlijk met een flesje water dat gedeeld werd.
