Mad Max op weg naar Brandberg

Vandaag vertrekken we gezwind vanuit Walvis Baai nadat we inkopen deden. Walvis Baai lijkt een beetje op een Zuid Afrikaan kuststadje. Onveilig voelden we ons niet, maar Francois had toch een security guard ingehuurd om gans de nacht te waken. De campers stonden allemaal mooi binnen geparkeerd. 

De eigenaar Francois was zo vriendelijk om de watertank van onze camper die lek was te dichten met epoxy (wat uiteindelijk toch niet lukte maar de intentie was ok). Ook werd er iemand binnengelaten die door Bobo Campers op pad gestuurd was om het slot van onze deur te fixen  (dat eruit gevallen was waardoor we met touw en plakband de kieren toch gedicht hadden.

De tip van onze Bradt gidts om sterke tape mee te pakken bleek van goudwaarde, want volopgebruikt om gaten in de camper te dichten, om achterruit te fixeren, om het voorpaneel van onze airconditioning te bevetigen dat eruit viel.
Verder slaagde ik erin om ook de gasvuren van ons en van Piet terug aan de praat te krijgen na een telefoontje met Rian van Bobo Campers die ons de tip gaf om eens onder het vuur te kijken of alle draadjes nog vasthingen (wat dus niet het geval was). (De avond van Rostock heeft Ine gedurende 20 minuten op de knop van het gasvuur blijven duwen om onze kg spaghetti in een klein potje toch aan de kook te krijgen.).
Dus zoals gezegd gezwind naar Swakopmund, een andere kuststad dan Walvis Baai met Duitse allures.
Als Walvis Baai eerder Oostende is, is Swakopmund eerder De Haan.
Hier bezocht de helft van het gezelschap bestaande uit kinderen en Hilde de slangentuin.
Hier leerden de kinderen dat het toch veiliger is om weg te lopen van een slang dan er naar toe te lopen om foto's te nemen gezien 70 % van de slangen min of meer giftig is. De volgende slang die ze zagen na hun eerste  (achteraf bleek ongevaarlijke ) slang in Vogelfederberg en hun tweede brave SideWinder in de duinen tijdens het middageten was immers toch de uiterst giftige Pofadder (te zien in Ngepi Camp)
De andere helft ging naar het stadsmuseum dat een beetje een verzameling was van vanalles om de geschiedenis en de volkeren van Namibie voor te stellen. Best wel interessant maar naar Europese normen toch nog vrij ouderwets voorgesteld.

    

Shop in Walvis Baai: De invloed van China in gans Afrika neemt toe. In Zambia  op het laatste van onze reis ontmoetten we een plaatselijke zakenman die ons als Europeanen bijna smeekte om meer te investeren in Afrika, zoals de Chinezen dit volop doen. Hij zou zijn kinderen nu naar een Chinese school sturen  (en die bestaan nu in Afrika)

In Swakopmund was Piet ook op zoek naar een jeugdherinnering met name een lekker geurende Konditorei met heerlijke patisserie. Het pand bleek nu echter vervallen en ingepalmd door twee andere winkeltjes;  Weer een illusie armer.

Na het Swakopmund intermezzo in volle kracht terug voorwaarts voor de verdere trip naar Brandberg.

Eerst reden we vlot naar Henties Baai wat het begin is van deSkeleton Coast: een ruwe kust met een goede baan bestaande uit aangestampt zout.  Deze onherbergzame kust strekt zich uit tot de grens van Angola en die wordt zo genoemd gezien er veel gestrande wrakken van schepen liggen die hier in de problemen kwamen.
De weg was een verademing voor onze campers en hiervoor stonden de banden op volle druk. In Henties Baai hebben we getankt en onze banden afgelaten voor het vervolg van Gravel Road. De baan bleek beter verwacht.

Groot was onze verbazing wanneer we midden in de woestijnvlakte tegen gehouden werden bij een hoop geparkeerde auto's met tenten. De Bosnische Security Guard vertelde ons dat er filmopnames bezig waren voor Mad Max 4. Er mochten geen foto's genomen worden (cfr bijlage) maar Ine mocht wel eens naar het toilet (dat ook gebruikt werd door acteurs en actrices zoals Charlize Theron.

De voorlaatste Mad Max (nr 3) kwam uit  in 1985 (toen de meesten onder ons in tweede kan zaten) en dus stof genoeg voor het ophalen van herinneringen.  We hebben ons voorgenomen om naar de vierde versie te gaan kijken, al was het maar om de landschappen te bekijken.

's Avonds net tegen zonsondergang aan kwamen we toch aan in Brandberg White Lady Lodge: al bij al een vrij vlotte rit  na terug een zeer goed gevulde dag. 

We zagen de Brandberg al van heel verg, want de hoogste berg van Namibië en vrij solitair in het landschap .
De campsite lag in de bedding van een droge rivier (de Ugab) en her en der lagen min of meer verse drollen wijzend op de activiteit en aanwezigheid van woestijnolifanten die onder deze droge beddingen toch water kunnen vinden..
Tijd voor een aperitief voor het avond eten bij valavond gevolgd door de maaltijd in de lodge horend bij de campsite.

Het was een behoorlijke maaltijd met een hoog Fawlty Tower gehalte door de lokale Manuel  die zeer goed zijn best deed om onder het oog van zijn baas, ons op een correcte manier wijn (was het nu witte of rode Sauvignon ?) in te schenken  en die ons ook wou verwennen met ketchup.

Hier bracht het lokale koortje ook wat dansjes en muziekjes waaronder de 'Amarula song' wat ongetwijfeld nog een hit zal worden in de bende.