De tuin van Mozes

We hadden gepland om het ritme van de reis iets te vertragen en nu op de meeste plaatsen twee nachten na elkaar te blijven en deze relatieve rust was welkom.
De sfeer zat er nog steeds goed in en de technische problemen (die in deze blog belangrijk leken) bleven voor iedereen nog bijzaak onder het motto 'Mor e we wider toch chance !'.

Vandaag dus een dag om mee te leven en proberen te voelen waar het voor de mensen hier om draait.

Nkwazi Lodge bleek een uitstekende lokatie te zijn om dit te doen en we hadden de avond (en de maanden daarvoor) een mooi programma uitgedokterd.
Valerie is de eigenaar van deze lodge en is een wonderbaarlijke vrouw met een groot en warm hart.
Het was haar verjaardag en het team van de lodge trakteerde haar op een dansje en een zangstonde.

We vertrokken te voet vanuit de lodge en campsite die vlak naast de Okavango ligt met Isaac als gids.
Isaac werkt voor de lodge en traint ook de jeugdploegen van het dorp dat rond Nkwazi Lodge ligt.
Het 'dorp' is hier een lukraak  verspreide verzameling van hutten en kleine 'compounds' behorend tot families.
We leerden dat het grootste deel van het land dat we zagen in het regenseizoen overstroomde  met dus jaarlijkse nood tot migratie van heel wat mensen. Dit werd door de Namibische regering ge-organiseerd en zij stuurden vrachtwagens. Dit betekent voor de mensen echter  ook dat zij hun hutten ieder jaar terug moeten opbouwen.

Waarom dan zo dicht bij de rivier gaan wonen als ze toch ieder keer in overstromingsgebied terecht komen: Omdat ze zo minder ver moeten lopen om water te gaan halen (er is geen waterleiding maar hier was Valerie bezig met een project om een grote pomp aan te kopen die het water van de rivier landinwaarts zou pompen).

We wandelden over de paadjes naar een zanderig voetbal terrein.
Hier vond dus de match Namibie Belgie plaats.
De Namibische ploeg bestond uit jongetjes van 12-14 die allemaal dubbel zo rap en vooral dubbel zo lang liepen als ons (en ja jeugd: ik spreek voor mezelf).
Dit tot groot jolijt van de talrijk opgekomen supporters.
Toch hielden we goed stand en verloren we uiteindelijk met 0-1 in de laatste minuten nadat we de defensie wat verwaarloosd hadden.

De schone truitjes blijven daar en zullen dienen voor de  plaatselijke 'miniemen'

Na deze memorabele voetbalmatch en de groepsfoto en verbroedering zijn we verder op bezoek gaan in het dorp en hebben samen met Isaac enkele families bezocht.
Het bleken verhalen van overleving maar met toch heel wat kracht en ook vreugde en waarbij we ook zagen dat er investering was van de regering via het leveren van toiletten en ook van zonnecellen voor het opladen van gsm's.

Er was onderwijs en dit werd sterk gestimuleerd niet alleen door regering maar toch ook door de mensen ter plaatse en ook door Valerie die ook meehielp aan de studies van oa een jongen die nu voor arts studeerde in Rusland.

Dus verhalen van armoede maar toch ook van hoop. Verhalen ook van sterke vrouwen die ondanks hun man die hen in de steek liet voor alcohol er toch in slaagden om hun families te onderhouden.
Het kappen van riet en stro of hout om huizen te bouwen is voor veel mensen een belangrijke bron van inkomen. Een bundel riet kostte ook voor hen 50 namibische dollar of dus zowat 5 euro.

wadende ezels: deze worden heel veel gebruikt vooral voor transport 

Isaac toont ons hoe in dit droge land toch heel wat bronnetjes en water aanwezig zijn

 In de namiddag was er een boottocht gepland met Mozes.
Mozes had ons de eerste avond ontvangen op de campsite en was verwonderd dat ik hem kende als Mozes van de Tuin;

Ik had al iets over hem gelezen: the garden of moses

Moses nam ons mee voor een boot-tocht op de Okavango.
Hij bleek ook een goede vogelkenner te zijn en had zijn boek waar hij lang op gestudeerd had bij zich.

We zagen zeldzame reigers, bijenetertjes, openbekooievaars, jacana's (met short staarts en short beentjes).

We konden voor een aperitief en voor de foto even illegaal in Angola wat de overkant van de rivier was.

En dan toonde Moses ons vol trots zijn tuin die hij zelf aangelegd had. Hij bouwde er eigenhandig een stenen huis bij en toonde ons de kleine pomp die alles mogelijk maakte.
Hij had nu net een lening aangegaan om een grotere pomp te kopen die nog meer land kon irrigeren en waardoor hij meer groentes kon kweken. Hij toonde rode bietjes, pompoenen, sla, ajuinen, bananebomen, granaatappels, citroenen, ... die hij met veel liefde kweekte, soms met een handboek want hij wist niet altijd wat de zaaitijd van de verschillende groentes was.

Hij was wat ontgoocheld dat niet meer mensen zijn voorbeeld volgden: er was water, er was grond, er was goed weer maar je moest er wel voor werken !.

Na dit bezoek gingen we terug naar Nkwazi lodge voor het avondmaal dat we zelf bereiden.
We hebben toen enkele liedjes voorbereid voor de volgende dag, want dan gingen we naar een plaatselijke kerkje.
Het werd een superavond met na de rustige liedjes ook heel veel liedjes uit de oude doos.

Het riet langs de Okavango met aan de overkant Angola

Een familie aan de oevers 

Kinderen die de was doen in de Okavango

Sundown langs de Okavango