De wet van Murphy revisited

's Morgens vroeg konden de contracten en de betalingen nu wel gebeuren gezien terug electriciteit (en dus ook water gezien de waterpomp op electriciteit werkte).
Dus vertrokken we voor onze tocht naar Sesriem waar we Boebe en Lieve terug zouden ontmoeten.
Echter, ....
Na een vlotte rit over tar road begonnen we aan onze gravelroad experience.

Bij de camper van Piet en Stefanie kwam na enkele kilometer flink schudden één van de twee beugels van de dieseltank los. De beugel sleepte over de grond en maakte tussen al het ander lawaai toch een bijzonder geluid dat Stefanie als niet pluis opmerkte. Marc en Lies die vooraan reden en enkel een stofwolk in de achterruit zagen, reden door. Karl en Hilde stopte bij de Vermeire-camper om te kijken wat er loos was. 

Piet dook als de bliksem onder zijn kar en zag behalve de losse, slepende beugel dat de dieseltank

tot dicht tegen de keien hing en dat een leiding was losgetrokken. Uit die slang lekte  geen diesel dus ... geen brandalarm.  We dachten vlug naar Marc te bellen maar op die plek was er geen GSM bereik. Om een lange pech kort te vertellen. Drie uur later was een mechanicien ter plaatse die na een korte inspectie naar Rehoboth terugreed (3 km) achter een wisselstuk. Toen kwam de klap op de vuurpijl.

Er kwam een auto voorbijgeraasd en één van de rondvliegende stenen trof de achterruit van Piets Bobo camper. De kinderen die aan dat venster zaten te kaarten, zagen hoe het ganse glas begon te barsten tot dat veranderde in een perfecte mozaiek van duizenden stukjes. Dat zou een retourtje Windhoek worden nadat het venster eerst rustig werd uitgeduwd. De dieseltank werd voorlopig hersteld en Piet en Stefanie reden rustig naar Windhoek terug zonder achterruit. Daarachter Karl en Hilde met een kar vol kinderen en een mooi zicht op het interieur van de ongelukkige mobilhome.

Genoeg dus voor één dag en voor de Deleus en Vermeires zat er niks anders op dan een terugrit naar Windhoek en de Transkalahari Inn. Hier werd toch enig medelijden getoond door Bobo Campers en werd men te slapen gelegd in de bijhorende lodges.
Hier sprak Karl de ondertussen befaamde woorden 'Al Goe Sta Se' uit bij een acute symptomatologie van Piet.

De Simoenskes  ondertussen zweten water en bloed bij hun rit over de Remhoogte Pass, gsm-loos en met toch passages van enkele diepe riviertjes met keien (cfr youtube filmke maar dan met een logge camper op banden van 4,2 bar)  en met soms passage van een vrachtwagen vol gemsbokken maar uiteindelijk bijzonder weinig mensen:

8-tal auto's 1 gehuchtje en enkele vrachtwagens over honderden kilometer en voor de rest het kenmerkende van onze eerste week Namibi¨: de leegte, le grand vide, his highness the emptyness.
Uiteindelijk bereikten ze Sesriem Camping net voor zonsondergang waar ze opgewacht werden door de Vanderplaetskes  met een zalige braai opgefleurd met wat pikante Chakalaka en de verhalen van de dag.

`