De vleierij van Sossusvlei en bandperikelen

Volgens het plan stond nu iedereen heel vroeg op om voor zonsopgang Sossusvlei binnen te rijden.
Gezien echter de dieseltank die na 4 jaar en 180000 km rammelen onder de camper van Piet toch losgekomen was en gezien de onfortuinlijke steen die het prachtige mozaiek in de achterruit veroorzaakt had, was dit niet het geval voor de familie Vermeire en Deleu.
Zij hebben 's morgens de garages van Windhoek bezocht om een plastic glas in hun camper te laten zetten.


Bij navraag bij Wil , de nederlandse dame van Bobo en ondertussen patroonheilige gebombardeerd van de Bobo's in nood, bleken er geen vervangwagens aanwezig in Namibië : geen discoverer 6 maar ook geen discoverer 4, wat ons toch wat verontrustend leek gezien de evenementen en gezien het feit dat zowel de familie Simoens als Vermeire met de 2008 versie met meer dan 150000 km op de tellers reden.

Uiteindelijk konden de onfortuinlijken toch rond de middag vertrekken om zich op weg te begeven naar Sesriem.
Maar o dame fortuna, o dame fortuna...

Rijden de Vermeirekes toch weer geen twee platte banden zeker ...:  Eén volledig aan frut en de tweede net in het zicht van de arrivé voor Sesriem  (en dus weer na zonsondergang).

Boebe en mezelf zijn hen dan tegemoet gereden maar zagen op een verlaten weg enkel rode lichten, en wat we dachten een politiecontrole  (en lichtjes nerveus gezien geen paspoorten of rijbewijs mee).

Maar het bleek dat de olijke Deleus en Vermeirekes zich verstopt hadden in de bush en zich ondanks alle rampspoed en ontij toch gewaagd hadden aan een graptje.


De sfeer zat er dus in voor een heerlijk maal in de Sossusvlei Lodge waar we genoten van de companie en een buffet met Kudu, Gemsbok, Zebra, Struisvogel, Wildebeest, Impala, ... kortom al een voorproefje van een safari op ons bord
.

De andere families hebben die dag volgens plan wel de fantastische Sossusvlei ervaring voor zonsopgang gehad.
De enige file die we in Namibie hadden was de file om 5u45 voor de poort van het park.
En dan begon een 45 minuten lange rit in een surreëel landschap.
We stopten niet aan de Dune 45 maar reden onmiddellijk door naar de parking van Sossusvlei waarna we met de 4X4 in twee beurten door Boebe naar de parking van Death Vlei gebracht werden.
Hier nog geen toeristen en dus een schitterende vallei met wit gekrakelde verharde modder, eeuwenoude dode bomen van Kameeldoorn hardhout en wanden van goudgeel zand.

We slaagden erin om een duin te beklimmen belaagd door wind en stuifzand met hier ook een prachtig zicht op de ganse vallei












Dan nog een tripje met Boebe naar Sossusvlei, welke een naburige vallei is en die nu uitzonderlijk gevuld is met water, wat na het surrealistische Dali-achtige zicht in Dead Vlei ons terug in vervoering bracht. Er was zoveel leven in de woestijn met heel veel vogeltjes zelfs eendjes op de vijver en ook de Tok Tokies  (woestijnkevers). Toen we één van die kevertjes achervolgden om een mooie foto te nemen liep deze zonder weten recht naar het water en verdronk gezien duidelijk niet gewoon om water te zien en te ervaren.


Terug op de parking merkten we dat we ook met een platte band zaten en dit bracht het totaal aantal platte banden van de groep die dag op 3 !
Goe bezig en tijd voor reflectie over bandenspanning !
We hadden vooraf al een mailke gestuurd naar Bobo met vraag voor ideale bandenspanning op gravel road en men had toen 2.5 bar vanachter en 2 bar vanvoor voorgesteld (wat correct is).
Bij de briefing vooraf zei men ons dat dit ongeveer bereikt werd door 15 seconden de band leeg te laten lopen edoch.
Toen we de bandenspanning controleerden met de meter van Boebe en niet die van Bobo (want deze worden niet meegeleverd en dit zou toch wel mogen in Namibie) zagen we dat de spanning van onze band achteraan nog 4.2 bar was (en dus 0,2 bar te veel voor betonbaan). 15 seconden loslaten bleek uiteindelijk overeen te komen met het verminderen van 0.5 bar van de bandenspanning  (en dus moesten we dit eigenlijk 45 seconden loslaten wat akelig lang is zonder metertje).
Reden dus te meer voor onze 3 platte banden die gelukkig in het vervolg van de reis en na aanpassen van bandenspanning zich beperkten tot nog 2 andere).

In de namiddag zijn we na het repareren van de band in de plaatselijke Engen garage voor 50 namibische dollar (5 euro) nog naar Kuiseb Canyon geweest: een geul in de vlakke grond die 6 riem diep is (6 riemen van ossenwagens nodig om water om hoog te hijsen uit deze river, vandaar de naam Sesriem)